مثل پرسه زدن های گاه به گاهِ ماه، بر نگاهِ پر هیجان زمین،
سرشار از حس گنگِ غربتم!
شاید چون هنوز در سفرم...
شاید چون باران نمی بارد...
شاید چون تو نیستی...

یک مدتی خیلی می نوشتم، دیدم که این همه نوشتن حالم را خوب نمی کند، گفتم که کمتر بنویسم، باز همان آش و همان کاسه، گفتم شاید سر هم کردن این همه واژه، در کنار هم، هوای حوصله این روزهای من را خاکستری می کند، پس ننوشتم. آنقدر ننوشتم که یادم رفت چگونه می توان نوشت. چشمانم را که باز کردم،...

بالاخره که نمی توان تا ابد، این انبوهی از حرف ها را در دل نگه داشت. بالاخره که نمی توان دهان را دوخت که شاید کسی خوشش نیاید از این حرف ها. واژگان چه گناهی کرده اند؟ شاید سوالی که کاغذ سفید روی میز، از قلم پر جوهر کنارش می پرسد این باشد: چطور آسمان می تواند پر ز ابرهای سیاهِ بغض دارِ...

آسمان ابری می شود، باران اما عصبی، سیل می آید خانه ها را خراب می کند، رودهای خشک را اما جاری. انسان گناه می کند و در دره ی پر ارتفاعِ جهل خویش سقوط. بلند می شود دست بر گردن امید می اندازد، تمام دره را بالا می رود. مرگ حوصله اش سر می رود. فاصله بی معنی می شود و کلام نفوذ پیدا می کند بر...

بعضی از آدم ها، جای چیزی در زندگی شان خالیست. یکی زندگی اش بی عشق است و به هر دری میزند عاشق شود، راه و رسم عاشقی را فرا بگیرد. یکی جای خالی عزیزش را احساس می کند و کمرش از شدت این همه سختی خم شده است. یکی دلش باغِ پروانه می خواهد. جایی که لابلای درخنان سر به فلک کشیده اش، پروانه هایی زیبا زندگی می کنند. یکی دلش می خواهد آسمان را با تمام رنگِ آبی اش، در آغوش بگیرد. یکی هم مثل من، تمام آرزویش این است که آرزویی داشته باشد.