ناقد

" این یک اصل بدیهی در روابط بین الملل هست که اگه کشوری با یک بلوک دشمنی کنه ناچار به گرایش وبلکه وابستگی به بلوک مقابل است وبلوک مقابل هم هیچ وقت برای رضای خدا به این کشور کمک نمی کنه، بلکه تا میتونه باج میگیره.
حال بعضیا با خوش بینی و ساده لوحی از این اصل بدیهی غفلت دارند، واقعا جای سوال و تعجب داره.

بهترین سیاست خارجه سیاست توازن است. حتی عراق به عنوان یه کشور داغون و بحران زده سیاستش این جوریه، یعنی هم ایران را داره، هم امریکا را، هم چین و روسیه را و هم کشورهای همسایه مثل اعراب وترکیه را.
حالا در نظر بگیرین اگه بغداد می خواست مثل ما با آمریکا سیاست خصمانه داشته باشه چه بلایی سرش می اومد. حتی تصور تحریم های دوره صدام برای عراقی ها یک کابوس وحشتناکه.
ترکیه هم درسته که مشکلات خارجیش زیاده و در داخل هم اردوغان نوعی دیکتاتوری درست کرده، اما سیاست توازن موجب شده دست کم فشارهای خارجی به حداقل برسه.

به هر حال اصل تحقق منافع که در سیاست خارجه همه کشورها یک اصل مهم محسوب می شه، مستلزم واقع گرایی و سیاست خارجه متوازن و متعادل است. البته ما چون مسایل ایدئولوژیک و آرمانی برایمان مهمتر از منافع زودگذر مادی است، از این اصل عدول کرده و خسارت های مادی فراوان می پردازیم، شاید به این امید که به منفعت معنوی واخروی برسیم...! "

" اولا خبرگان کاغذپاره های برجام چیزی به پایان عمرشان نمانده وبرفرض مذاکره ای هم بکنند تا بیاید به نتیجه برسد دولت بعدی روی کار خواهد امد که به احتمال زیاد اصولی وانقلابی است. خدا را چه دیدی، شاید هم طی یک حرکت انقلابی برجام را آتش بزنند وخیال من و شما را راحت کنند! (چون به هر حال سیاست یک بام ودوهوا زیبنده انقلابیون نیست)

ثانیا ما هر چه می گوییم شما طبق عادت همیشگی با توهین و کنایه وبا نگاه از بالا به پایین، شوخی وبی اطلاعی وساده بینی و وابستگی و.. تلقی می کنید، پس چه سودی در ادامه بحث است؟ یک بارگی فتوا صادر بفرمایید هرگونه حرف زدن از سازش ومذاکره حرام است والسلام!

ثالثا هر چه شما می فرمایید جدی ومتین ودرست است، مثل همین حرفتان که روسیه هیچ وقت در صدد تحقیر و ضربه زدن به ایران نیست. در قضیه قطعنامه ها هم هنوز ثابت نشده که روسیه و چین علیه ایران رای منفی دادند. مساله تحقیر قالیباف هم هنوز ثابت نشده وظاهرا حکایت "انشاء الله گربه است" می باشد ومخاطبتان را به هیچ وجه خرفت فرض نکرده اید! "

" نیازی به تکرار شعارهای انقلابی واعلامی نیست، چون رسانه های رسمی شبانه روز زحمتش را می کشند.
فقط بفرمایید اگر احتمال مجرّبی که مطرح کردم خدای ناکرده تحقق باید جنابعالی چه توجیهی دارید؟

ضمنا شما که از عزت واقتدار واحترام ومنافع (مثلا با روسیه) دم می زنید بد نیست چند خط هم در باره تحقیر رئیس مجلس انقلابی توسط رفیق پوتین قلم بزنید تا استفاده کنیم. "

" بازی اول تو، اول من به هیچ نتیجه ای نمی رسه، چون غرور هیچ کدوم اجازه نمی ده کوتاه بیان!
مثل اون دو نفری که گلاویز شده و یکی ریش طرف دیگه را گرفته بود و اون یکی هم جای دیگر رقیب را چسبیده بود و به هم می گفتن اول تو ول کن تا منم ول کنم و هیچ کدوم حاضر نبودن اول ول کنن!

این یعنی برجام همچنان معلق مونده و تحریم ها ادامه خواهد داشت و هیچ افقی از حل منازعه دیده نمیشه...

فقط می مونه یه احتمال و اون هم اینه که سیاست های اعلامی معمولا با سیاست های اعمالی فرق میکنه. نمونه اش رجزخوانی و ناسزاگویی علیه آمریکا قبل از برجام بود، حال آن که نمایندگان ایران و آمریکا در عمان مشغول مذاکره پنهانی بودند! "

" کاری به بحث هایی مثل نحوه تقابل یا تعامل با اسرائیل و یا رابطه با سعودی و امارات و غیره ندارم. فقط اون چیزی که در باره دولت جدید بایدن بنظرم میاد اینه که بایدن در سخنرانی اخیر خودش درباره سیاست خارجه آمریکا هیچ حرفی از ایران نزد واین دو حالت داره. یکی این که بحث ایران و برجام فعلا تو اولویت سیاست خارجه آمریکا نیست. معنی این حرف اینه که خواست ایران مبنی برلغو تحریم ها تا اطلاع ثانوی میره تو آفساید، چون دلیلی نداره که بایدن بی جهت و صرفا برای رضای خدا تحریم ها را لغو کنه!
حالت دوم اینه که شاید پشت پرده با هماهنگی اروپا یه آش پرروغن برای ایران پخته اند مثل برجام پلاس و یا مذاکرات مخفیانه ای شکل گرفته که بایدن نمی خواهد قبل از حصول نتیجه قطعی اونها را لو بده.
جمع بندی من اینه که کار ایران در دوره بایدن خیلی سختتر و پیچیده تر از دوره ترامپه، به ویژه این که بایدن بر خلاف ترامپ قدرت اجماع سازی جهانی علیه ایران را داره و می تونه ما را در منگنه قرار بده و علاوه بر هسته ای، موشکی و سیاست منطقه ای و حتی پرونده حقوق بشر را مطرح کنه و آخر کار جز مذاکره چاره دیگه ای نداشته باشیم. والبته اگه قرار باشه با مذاکره حداقل بخشی از مشکلات کشور حل بشه اهلا و سهلا، حتی اگه سکاندار مذاکره اصولی های افراطی باشند! "

" نبینم سرخورده وناامید باشی دوست عزیز
عوضش ما بر حقیم وشیطان بزرگ باطل است؛
ما صاحب فرهنگ اصیل و ریشه دار و پرچمدار تمدن نوین اسلامی هستیم، اما آمریکا فاقد تمدن است ویک قوم وحشی و بی ریشه هستند که با استعمار وزورگویی به دنیا روزگار سر می کنند؛
ما دارای مردمسالاری دینی واقعی هستیم، اما دموکراسی آمریکا نمایشی بیش نیست؛
ما اهل صداقت وامانت هستیم، اما آمریکایی ها دروغگو وعهدشکن هستند؛
از فیلترینگ گلایه نکنید، ما در برابر تهاجم فرهنگ غرب ایستاده ایم تا فرهنگ ناب خود را که جهان تشنه آن است به دنیا صادر کنیم؛
ویک لیست بلندبالا از بسیاری امور دیگر که اگر جناب صبح از راه برسند بهتر از من تکمیل خواهند کرد.
آری، اندکی صبر سحر نزدیک است... "

" احمدی نژاد ضمن آن که سوابق و شخصیتش طوری است که در همه حرف هایش باید تردید کرد، مطابق معمول طلبکار است ودست پیش را می گیرد. وگرنه او باید پاسخگوی سیاست ها و رفتارهای غیرمتعارف دوره خود باشد که با توهم این که "هسته ای تمووم شد" پرونده ایران رفت ذیل "ورق پاره" های فصل هفتم سازمان ملل وبعدش هم برجام و الان هم سایه تحریم و جنگ و...

ثانیا جنگ طلبان که من اسمشان را جنگ طلبان مجازی می گذارم ـ چه تندروهای داخلی خودمان، چه نتانیاهو و بن سلمان و چه ترامپ و تیم افراطی اش ـ واقعا جرات و تحمل جنگ را ندارند، چون جنگ برای همه هزینه های سنگینی دارد. به همین دلیل تهدیدات تبلیغاتی و روانی همیشه هست و سایه جنگ (و نه خود جنگ) ما را دنبال می کند.
دست کم در داخل خودمان مطمئن هستم که قوه عاقله کشور اولویتش پرهیز از جنگ و ماجراجویی است، به همین دلیل "انتقام سخت" در حد لفظی است و با گذشت یک سال هیچ خبری نشده ویا پاسخ حملات و ضربات آشکار اسرائیل را نمی دهیم.
خوب حالا مجلس انقلابی مصوبه نابودی اسرائیل را تا سال 1420 می دهد این را هم بگذارید به حساب جنگ روانی، وگرنه اگر در 40 سال گذشته علیه اسرائیل کار اساسی انجام داده بودیم، زین پس نیز چنین کاری خواهیم کرد.
این را هم در نظر بگیرید که شرایط کنونی کشور چه از نظر اقتصادی و چه بی اعتمادی عمومی، وضعیت خوبی برای جنگ و درگیری نیست.

سیاست آشکار ترامپ هم پرهیز از جنگ بوده و هست. او به زعم خود با تحریم و فشار و ترور سردار مقاومت، ایران را دچار ضعف و استیصال کرده وفعلا به همین حد در کارنامه جمهوری خواهان قانع است و البته اگر رای می آورد حتما برنامه های تازه ای برای ایران داشت.
حال برخی می گویند ترامپ در این یک دو هفته پایانی دست به دیوانگی می زند و حمله می کند، باز هم نوعی عملیات روانی رسانه ای است و هر چند با وضعیت چپ اندر قیچی که داریم باید منتظر هر گزینه ای باشیم، اما مطابق معمول طبل توخالی است که البته داخلی ها بیشتر به آن دامن می زنند! "

" ظاهرا پیروزی بایدن سایر اعضای 1+5 را به احیای برجام خوش بین کرده، لذا طبیعی است که از مصوبه مجلس شورای اسلامی نگران شوند. البته برخی می گویند این مصوبه نمایشی است وتا پایان دوره ترامپ تاریخ مصرفش تمام می شود، الله اعلم

اما نکته مهم مطالبات و شروط جدید اروپایی هاست که ظاهرا همراهی چین را هم به دنبال دارد و آن عبارت است از ترتیبات وتوافقاتی مربوط به نظم منطقه که مهمترین مولفه اش بحث موشکی وسیاست های منطقه ای ایران است.
این یادآور برجام 2 و3 است که روحانی پس از امضای برجام وعده اش را داد، اما در داخل با مخالت شدید مواجه شد وبه کما رفت. اکنون اروپا مایل است همان طرح را البته با نگاه خود احیا کند ومذاکرات با ایران را در چهارچوبی فراتر از برجام وهسته ای سامان دهد.

البته سیاست نه جنگ نه مذاکره به عنوان راهبرد ایران همچنان ادامه خواهد داشت، زیرا اروپایی ها نیز همانند آمریکا غیرقابل اعتماد هستند، مضاف بر این که پرونده های دیگر مثل موشکی را هم به پیش کشیده اند که برای ایران خط قرمز است.
ولیکن موضوعی که کار ایران را سختتر می کند، قدرت اجماع سازی بایدن نسبت به ترامپ است، یعنی همان کاری که اوباما انجام داد و پرونده ما را به ذیل فصل هفتم کشاند. طبق تجربه، از چین و روسیه هم بعید است به نفع ما آبی گرم شود.
شاید به همین دلیل است که تندروهای داخل منتظر پیروزی ترامپ بوده واز شکست او مغموم شده اند، دقیقا مثل بن سلمان وبن زاید وبی بی...!!! "

" ترور شهید محسن فخری زاده باز هم پای اسرائیل به وسط کشید.
چه خواهیم کرد؟
آیا طبق تهدید فرمانده کل سپاه کرک و پشم دشمنان را برباد خواهیم داد؟ "

" درسته، اعراب از جنگ و شعار "لاءات ثلاث" رسیدن به طرح "دو دولت" و الان هم بدون این که طرح دو دولت اجرا بشه مشغول عادی سازی روابط با رژیم غاصب هستن.
همه این امور در واقع کار ج اا را سختتر می کنه که هنوز روی آرمان اولیه باقی مونده، اما در عمل هیچ کاری هم نمی تونه انجام بده که مثلا روند سازش و تنازل اعراب را متوقف یا کند کنه.
بلکه روابطش با اعراب بدتر از گذشته شده و این برای دیپلماسی و سیاست خارجه ما یک خسارت بزرگ است، چون به جای همگرایی و وحدت اسلامی که از اولش شعارش را می دادیم رسیدیم به واگرایی و بلکه رویارویی در حد جنگ های نیابتی! "

" مطالب من لزوما پاسخ به امثال صبح وتفکرات کیهانی نیست، چون پیشاپیش از پاسخ های کلیشه ای وتکراری آن ها مطلع هستیم.
بلکه به منظور تامل و آسیب شناسی درباره مساله مهمی است که سال هاست ما را از نظر سیاسی واقتصادی وایدئولوژیک درگیر کرده و همان طور که قبلا اشاره شد راه برون رفتی برایش متصور نیست.
در رسانه های منطقه چنین تبلیغ می شود که ایران از مساله فلسطین و اسرائیل استفاده ابزاری می کند تا اهداف خودش را در منطقه پیش ببرد. وگرنه خود ایرانی ها هم می دانند که شعار نابودسازی اسرائیل یک شعار توخالی است.
در مقابل در داخل ایران هم باوری به درست یا غلط وجود دارد که می گوید ایران کاسه داغتر از آش شده و برای فلسطین هزینه بیخودی می دهد ویا می گویند ایران دچار دوگانگی شده ودر قبال ظلم و تعدی علیه مسلمانان سایر نقاط جهان بی تفاوت است.
صرف نظر از این که در واقع چه می گذرد، معضل مهم ما شکل گیری افکار عمومی منتقد وبلکه مخالف (چه در منطقه وچه در داخل) نسبت به سیاست ایران در قبال مساله فلسطین و اسرائیل است.
این را اضافه کنید به جریان انقلابی و مقاومت (چه در داخل وچه در سطح منطقه) که هنوز در انتظار تحقق شعار نابودی اسرائیل هستند و برای مثال می پرسند چرا ایران دچار انفعال شده وجواب موشک پرانی ها وتخریب وترور وانفجارهای اسرائیل را نمی دهد؟
به هر حال همان طور که در خیلی از امور سیاسی ، اقتصای ، فرهنگی و... دچار معضل وبحران هستیم (منظورم به طور خاص بحران در اقناع سازی افکارعمومی است) در مساله فلسطین ـ اسرائیل هم به نوعی به بن بست رسیده وباری به هر جهت گذران امور می کنیم... "

" شاید هیچ معضلی در سیاست خارجه ما به اندازه اسرائیل دردسرساز و پرهزینه نبوده، حتی مساله آمریکا هم این قدر لا ینحل نبوده، چون بالاخره در شرایطی تابوشکنی کرده و باهاش مذاکره کردیم و احتمال مذاکره در آینده وجود داره.
دلیلش هم اینه که از اول با مساله اسرائیل و فلسطین ایدئولوژیک برخورد کردیم و شعار نابودی رژیم غاصب را سردادیم. این شعار در عرف جهانی یک تهدید نامتعارف و بلکه نامشروع است، چون طبق منشور سازمان ملل ـ که ماهم عضو آن هستیم و بندهایش را پذیرفته ایم ـ هیچ عضوی حق ندارد اعضای دیگر را تهدید به نابودی کنه.
البته عدم به رسمیت شناختن، مساله دیگریه که به اندازه شعار نابودی تبعات ندارد، لذا هنوز هم برخی کشورها هستند که اسرائیل را به رسمیت نشناخته اند، اما تفاوتش اینه که مثل ما قائل به نابودی این رژیم نیستن.
بگذریم از این که اسرائیل با شعار نابودی، کلی مظلوم نمایی کرده و به نحوی موجبات انزوای ما را فراهم کرده و حتی سازش کشورهای عربی با این رژیم را نتیجه سیاست های ایران می دونن، اما به هر حال خیلی طبیعی هست که وقتی شما یک دولت را هر چند اشغالگر و ستمگر باشد، تهدید موجودیتی می کنی آن دولت و متحدانش ساکت نمی نشینند و هر کاری می کنند تا تهدیدات شما را خنثی کنن و حتی دست به اقدامات پیشگیرانه و پیشدستانه می زنن.
به نظر می آید ما اکنون در یک دوراهی سخت گیر کرده ایم. نه می توانیم شعار نابودی را پس بگیریم و نه می توانیم این شعار را عملی کنیم. لذا دچار نوعی انفعال شده ایم. نمونه بارزش این که اسرائیل اهداف ما را در سوریه می زند و ما سکوت می کنیم. یا می گه انفجار پارچین و نظنز کار من بود، اما ما انکار می کنیم.
این نتیجه همان دوراهی است. یعنی چون هنوز شعار اولیه پابرجاست و از طرفی به هر دلیلی قادر به پاسخگویی و ضربه زدن محکم به اسرائیل نیستیم (که البته این که چرا نمی زنیم جوابش را باید انقلابیون دوآتشه بدهند) بهترین کار سکوت و انفعال و بلکه انکار است.
به هر حال برخی کارشناسان غربزده و لیبرال پیشنهادهایی برای برون رفت از این دوراهی داده اند. مثلا گفته اند شما اسرائیل را به رسمیت نشناسید و مثل خیلی کشورها جنایات و تجاوزاتش را محکوم کنین، اما از شعار نابودی آن دست بکشید.
طبق معمول این پیشنهادها بوی سازش و وابستگی و مزدوری می ده. لذا پیشنهاددهندگان عطایش را به لقایش بخشیدن.
بنا بر این، این زخم کهنه تا اطلاع ثانوی ادامه داره. شاید به همین دلیل است که کار را به قضا و قدر محول کرده ایم تا روزی خداوند خودش شعار انقلابی ما را تحقق ببخشه... ان شاءالله "

" پس از کشته شدن جورج فلوید توسط پلیس در شهر مینیاپولیس ، عبارت «نمی توانم نفس بکشم» (I can't breath) به سرعت در سرتاسر آمریکا و بلکه جهان، تبدیل به نمادی از اعتراض علیه خشونت نژادپرستانه شده است.
تبعیض نژادی و خشونت علیه سیاهپوستان که 13 درصد جمعیت ایالات متحده آمریکا (بیش از 40 میلیون نفر) را تشکیل می دهند، سابقه طولانی دارد.
در ماه ژوئن سال 1921 جمعی از اوباش سفیدپوست به محله سیاه پوستان در شهر تولسا در ایالت اوکلاهما حمله کرده و حدود هزار و 200 خانه را آتش زدند و نزدیک 300 تن از سیاه‌پوستان را به قتل رساندند. همچنین بیش از 800 نفر مجروح شده و بیش از 6 هزار نفر از ساکنان سیاه‌پوست این منطقه دستگیر و زندانی شدند.
این حادثه خونین بزرگترین درگیری تاریخ ایالات متحده از زمان جنگ داخلی این کشور بود و دولت آمریکا تلاش کرد تا رد و شواهد این واقعه را پاک کند. به همین دلیل طی چندین دهه متمادی در کتاب‌های تاریخ آمریکا از این رویداد خونین روایتی موجود نبود و عاملان کشته‌ شدن سیاه پوستان هرگز تحت تعقیب قضایی قرار نگرفتند.
ناآرامی های فعلی در آمریکا دیر یا زود پایان می پذیرد ، اما خشم فروخفته ناشی از خشونت و تبعیض نژادی به ویژه در میان سیاهپوستان چالش عمیق و ریشه داری است که به آسانی قابل حل نیست.
لذا اگر دولتمردان و نخبگان آمریکا فکری برای عبور از این بحران نکنند و ساختار اجتماعی و حقوقی این کشور دچار تحولات اساسی نشود ، همچنان باید منتظر ناآرامی های بعدی در اثر جرقه ای همانند قتل جورج فلوید باشند. "

" با توجه به شیوع ویروس کرونا، برخی علما و بزرگان توصیه به خواندن ادعیه و زیارات و اذکار و اوراد نموده‌اند.
البته این قضیه مختص زمانه فعلی نیست، بلکه از دیرباز به ویژه در جوامع دینی وجود داشته است.
آورده‌اند زمانی که شهر کربلا گرفتار وبا شده بود، مرحوم آیت‌الله فشارکی توصیه به خواندن زیارت عاشورا کرده و نقل شده که کسانی که این زیارت را خواندند به وبا مبتلا نشدند.
اکنون سوال این است که تمسک به ادعیه و زیارات جهت استشفاء تا چه حد معتبر است؟
آیا آن‌ گونه که سید محمد فشارکی برای رهایی از وبا، نسخه زیارت عاشورا را تجویز کرده، برای خلاصی از سایر بیماری‌ها می‌توان به زیارت عاشورا یا سایر اوراد و اذکار توصیه کرد؟
به نظر می‌آید ادعیه و زیارات به رغم برکات و آثار معنوی بالایی که دارند (تا حدی که طبق روایات، دعا قادر به "بداء" می‌باشد)؛ اما چنین امری مانع تعطیلی عقل و تدبیر و رها کردن علم و تجربه بشری (از جمله علم پزشکی) نمی‌شود.
در روایتی آمده که حضرت موسی بیمار شد و به خداوند عرضه کرد پروردگارا، مرا شفا بده. خطاب آمد که چرا به طبیب مراجعه نمی‌کنی؟
این توصیه یعنی پیمودن مسیر اسباب و علل در چرخه عالم ناسوت که گفته شده " أبی الله أن تجری الأمور إلا بأسبابها".
و البته تکیه بر سلسه مراتب علت و معلول و استفاده از علوم مادی و تجربی، منافی ارتباط معنوی با ملکوت (دعا و ذکر و توکل و...) نمی‌باشد.
این دو را باید لازم و ملزوم یکدیگر دانست، نه بی‌اعتنایی به زمین درست است و نه بستن راه آسمان... لذا هر گونه افراط و تفریط در این امر نادرست است.
برای نمونه وقتی در قرون وسطی در اروپا طاعون آمد، نسخه کلیسا و کشیشان، دعا و خواندن انجیل بود. اما وقتی حدود یک سوم اروپاییان در اثر طاعون مردند، مردم از کلیسا روی برگردانده و فاجعه طاعون تبدیل به یکی از جرقه‌های نهضت روشنگری (رنسانس) و پیشرفت علم پزشکی شد.
این وجه افراط ماجرا بود، اما تفریطش آن بود که غرب پیشرفته و مدرن، دچار بحران معنویت شد.
جامعه ما نیز هر از گاهی، شاهد چالش میان علم و دین یا سنت و مدرنیته است. نمونه‌اش ظهور ویروس کرونا است که اتفاقا از قم شروع شد، همان شهری که مدتی پیش کتاب "هاریسون" را آتش زده بودند!
لذا چالش مزبور پررنگ شد؛ از توصیه علما و مدعیان طب سنتی به خواندن حمد و زیارت عاشورا گرفته تا تجویز خوردن سیاهدانه و شکر سرخ و بالاخره اختلاف بر سر این که آیا حرم مطهر تعطیل شود یا نشود؟
قائلان به علم مدرن می‌گویند حرم به خاطر شلوغی و تردد زیاد، احتمال سرایت ویروس را بالا می‌برد و باید بسته شود، اما سنتی‌ها مدعی هستند حرم آن چنان پاک و مقدس است که ویروس وارد آن جا نمی‌شود و بلکه دارالشفاء است، لذا باید باز بماند و پذیرای زائران باشد!
نمی‌توان با قاطعیت گفت آیا چالش فعلی به وقوع یک "رنسانس اسلامی" می‌انجامد یا نه، اما در روزگار تطور دانش و پیشرفت فن‌آوری و انفجار اطلاعات، نشانه‌هایی که از سنت‌گرایی خرافی و ضدعلمی در میان برخی علما و حوزه‌ها دیده می‌شود، زنگ خطر را به صدا درآورده است... "

" سردار شهید سلیمانی در داخل نماد "قهرمان ملی" بود و در خارج به تعبیر رهبر انقلاب "چهره بین‌المللی" مقاومت بود.
رمز محبوبیت او در داخل از یک طرف ناشی از سوابق جهادی او (جنگ تحمیلی، مبارزه با اشرار در شرق کشور و جنگ‌های نامتقارن منطقه) بود و از دیگر سو به دلیل چهره‌ای نسبتا غیرسیاسی و فراجناحی که از خود به نمایش گذاشته بود.
اصولا نظامیان و به ویژه فرماندهانی که در جنگ و بحران تلاش و جان‌فشانی کرده‌اند، در همه جای دنیا نزد ملت‌های خود محبوب و قهرمان هستند، اما زمانی که در سیاست و اقتصاد دخالت می‌کنند و گرفتار مفاسد ناشی از آن می‌شوند نه تنها سابقه درخشان خود را بر باد می‌دهند، بلکه اعتبار نظامی‌گری را هم زیر سوال می‌برند.
وقتی شایعاتی مبنی بر نامزدی سردار برای ریاست جمهوری مطرح شد با نگارش نامه‌ای خود را سرباز صفر ولایت قملداد کرد که وظیفه اصلی‌اش نظامی‌گری است، نه بر تن کردن ردای ریاست جمهوری.
در واقع سردار از جاذبه‌های دنیوی عبور کرده بود. با آن که پیروزی در انتخابات تقریبا برایش مسجل بود، اما تمایلی به جاه‌طلبی نداشت و میدان و عملیات را بر میز ریاست ترجیح می‌داد. این روحیه را سردار از ابتدای جنگ داشته و تا آخر عمر حفظ کرد.
و نیز به دلیل همین روحیه بود که سردار، با آن که اختیارات و امکانات بسیار زیادی در دستش بود، مبتلا به فساد اقتصادی نشد.
به نظرم شهید سلیمانی باید الگوی همه نظامیان باشد، نه فقط در تدبیر و شجاعت و مجاهدت خستگی‌ناپذیر، بلکه در مشی سیاسی و مرام اخلاقی.
سردار این مشی را در زمینه مسایل فرهنگی هم داشته و دارای نگاهی باز و فارغ از تعصب بود. جمله مشهور او در باره بدحجابان که این‌ها دختران ما هستند، نشانگر رواداری و اعتدال او بود؛ خصوصا در جایی که صداهای توام با تحجر و خشونت از سوی برخی فرماندهان سپاه و نیز سایر تریبون‌های رسمی به گوش می‌رسید.
این مشی و مرام به سردار یک چهره محبوب ملی بخشیده بود که در کنار اخلاص و مجاهدت خستگی ناپذیر، فاتح قلب‌ها شده بود.
من این واقعیت درخشان را امروز در حماسه تشییع میلیونی سردار، بعینه دیدم...
روح بلندش شاد "

" طبق نظر فقهای شیعه، ملاک احراز حلول ماه، استهلال (رویت هلال با چشم عادی یا مسلح) است. همین امر گاه موجب بروز اختلاف میان علما می‍شود (مانند چند سال پیش که بین حکومت و مراجع در باره عید فطر اختلاف افتاد).
صرف نظر از اختلافات احتمالی، سوالی که مطرح است این است که اگر ماه طلوع کرده باشد و به هر دلیلی (مانند غبار، ابر و...) قادر به رویت هلال نشویم، تکلیف چیست؟
یعنی از نظر واقعی و نجومی، ماه (رمضان یا شوال) حلول کرده، اما در تکلیف به عمل شرعی (وجوب روزه رمضان یا حرمت روزه اول شوال) دچار خطا شده‌ایم.
ظاهرا از نگاه فقهای شیعه در چنین حالتی به تکلیف موجود عمل کرده و مشکلی پیش نمی‌آید.
اما در میان اهل سنت، اعلام حلول ماه به شکل حکومتی بوده و مبنا را تقویم نجومی گذاشته‌اند که معمولا خطا ندارد. چنین رویه‌ای آنان را از اختلافات بازداشته و نیز از زحمات و هزینه‌های مربوط به تیم‌های عریض و طویل استهلال معاف می‌دارد.
اما این اشکال هم به اهل سنت وارد است که برفرض اگر تقویم نجومی اشتباه کند و در عالم واقع، ماه یک روز زودتر یا دیرتر حلول کند، تکلیف چه می‌شود؟
آیا راهکار مطمئنی برای برون رفت از این مشکلات احتمالی وجود دارد؟ "

" خیلی از ایرانیان بارها از خودشان پرسیده‌اند «می‌شه یه روز ما هم مثل کشور.... بشویم؟»
ایرانیان اغلب به بزرگی مساحت، جایگاه تاریخی، منابع و موقعیت جغرافیایی مهم ایران نظر داشته و آرزو دارند کشورشان جایگاهی میان بزرگان اقتصاد و فناوری جهانی داشته باشد. پرسیدن این سؤال حق هر ایرانی است، ولی باید اول برآوردی از فاصله خود با قدرت‌های اقتصادی جهان داشته باشیم. آن‌چه در ادامه آمده بیشتر برای آن است که حکمرانان بدانند ما کجاییم و تا چه اندازه کار دشواری دارند.
- من در این یادداشت «تولید ناخالص داخلی» (جهت اختصار: تُند) و «تولید ناخالص داخلی سرانه» (حاصل تقسیم کل تولید ناخالص داخلی بر جمعیت هر کشور- جهت اختصار: تُنداس)کشورهای جهان را بر اساس آمار «صندوق بین‌المللی پول» مبنای محاسبات ساده، فقط کمّی (بدون توجه به کیفیات توسعه) قرار داده‌ام که هشدارآمیز است.
- ایران با 413 میلیارد دلار تند و 4988 دلار تنداس، در سال 2018 در رتبه 32 جهان قرار داشته است. کشور اول آمریکاست با 21410 میلیارد دلار تُند و 65058 دلار تنداس؛ کشور دهم برزیل است با 2256 میلیارد دلار تُند و 10625 دلار تُنداس؛ و کشور بیستم سوئیس است با 779 میلیارد دلار تُند و 90532 دلار تُنداس.
- تُند شاخصی از سهم کمّی در اقتصاد جهان و به تبع آن قدرت تأثیرگذاری‌ بر روابط قدرت؛ و تنداس شاخصی از رفاه جامعه است. سوئیس با 90532 دلار تنداس، سطح بالایی از رفاه در مقایسه با تنداس 10945 دلاری شهروندان چینی دارد، اما چین با 15543 میلیارد دلار تند، قدرت تأثیرگذاری بسیار زیادتری زیادی بر مناسبات جهانی دارد.
- بگذارید هدف ایران را رسیدن به سطح تنداس چین، برزیل، روسیه، ترکیه و مکزیک (همگی در بین 20 قدرت اقتصادی جهان) قرار دهیم. مکزیک با 9711 دلار پایین‌ترین تنداس و روسیه با 12191 دلار بالاترین رتبه را دارد و میانگین آن‌ها 11012 دلار است.
- اگر هدف خود را رسیدن به اقتصادی قرار دهیم که سرانه تولید ناخالص داخلی هر ایرانی 11012 دلار شود، با جمعیت 82 میلیون نفری ایران (به شرط ثبات)، تولید ناخالص داخلی ایران باید 912 میلیارد دلار شود و اگر اکنون چنین اقتصادی داشتیم، بعد از ترکیه 961 میلیارد دلاری و بالاتر از سوئیس در رتبه بیستم جهان قرار می‌گرفتیم.
- رسیدن از یک اقتصاد 413 میلیارد دلاری به اقتصاد 912 میلیارد دلاری با نرخ رشد میانگین 2.5 درصدی (متوسط رشد چهل سال گذشته) 32 سال طول می‌کشد و برای طی کردن این مسیر در ده سال، نرخ رشد اقتصادی سالیانه 8.2 درصد لازم است. همه می‌دانیم که بقیه کشورها سر جای‌شان باقی نمی‌مانند و اگر حتی یک دهه با نرخ رشد 8.2 درصدی نیز پیش برویم، ما تا یک دهه بعد قادر به قرار گرفتن در بین بیست قدرت اقتصادی دنیا نخواهیم بود.
- نتیجه: اول، میانگین رشد اقتصادی 2.5 درصد، نشان‌دهنده پایین بودن «‌کیفیت حکمرانی» در چهار دهه گذشته است و ادامه این روند به افت قدرت نسبی ایران و فرسایش تمدنی خواهد انجامید.
- دوم، حاکمیت باید تصمیم بگیرد آیا می‌خواهد با همان میانگین نرخ رشد چهل سال گذشته کشور را اداره کند و به مردم وعده بدهد که تا 32 سال (2050 میلادی) صبر کنید تا به اقتصادی 912 میلیارد دلاری برسیم (سالی که اقتصاد ترکیه 4000 میلیارد دلاری می‌شود)؛ یا می‌خواهد حداقل رشد 8.2 درصدی را هدف‌گذاری کند تا قدرت اقتصادی نسبی ایران در مقایسه با همسایگانی نظیر ترکیه و عربستان افت نکند. امنیت، فرهنگ، آزادی و تمدن در درازمدت بدون قدرت اقتصادی باقی نمی‌ماند.
- سوم، حاکمیت باید به زبان اعداد و اهداف روشن با مردم سخن بگوید و زمان مشخص کند. چه وقت قرار است به اهداف مشخص از جمله یک اقتصاد 912 میلیارد دلاری برسیم. چهارم، تضمین تحقق اهداف چیست؟ الزامات رسیدن به چنین اهدافی مشخص و کم‌هزینه‌ترین راهکارهای تحقق آن‌ها پذیرفته شود. هیچ مقامی تاکنون درباره الزامات رشد 8.2 درصد سخن جدی نگفته است. سخن گفتن از «باید»هایی که عامل و مخاطب آن‌ها مشخص نیست، هیچ سودی ندارد. مهم‌تر آن است که فراتر از «باید»ها درباره آن‌چه باید تغییر کند هیچ سخنی گفته نمی‌شود.
- می‌ترسم مثلث «جلّاسان گردگو»، «کاسبان گِرددندان» و «مشاوران گِردعقل» همه چیز را چنان خوب جلوه دهند که ادامه روند رشد 2.5 درصدی آینده را به فنا دهد...
* دکتر محمد فاضلی "

" خطبه‌های 6 اردیبهشت امام جمعه محترم مشهد بار دیگر از ابتذال فکری و قهقرای سیاسی این تریبون مقدس پرده برداشت.
کافی است نیم‌نگاهی به واکنش‌های متعدد مردم در شبکه‌های اجتماعی بیندازیم که چگونه سخنان یک امام جمعه در مشهد (و نیز سایر شهرها) مضحکه عام و خاص شده و جیره پر و پیمان طنز و تمسخر یک هفته‌ای ضد انقلاب به شکل رایگان و آسان فراهم می‌شود!
به ادعاهایی مانند تحریم آمریکا همزمان با نیمه شعبان به دلیل ترس از ظهور و یا این که ما هر چه داریم از گریه‌های نیمه شب رهبر فرزانه انقلاب است، کاری ندارم.
اما این جمله از همه سخنان وی سخیف‌تر است که فرمود:
امروز در همه عرصه‌ها در تمام پهنه این ۴۰ سال، قدرتمندتر، پول‌دارتر، عزیزتر و زندگانی بهتر داریم...!
شعار دادن کار ساده‌ای است، خصوصا به شکل متکلم وحده و از تریبون رسمی که قداست دینی و سیاسی دارد، اما حرف زدن علمی و مستند کار آسانی نیست.
این ادعا که وضعیت ما با تحریم‌ها بهتر شده، باید مبتنی بر آمار و شاخص‌های اقتصادی کشور باشد.

اما آمارهای رسمی چه می‌گوید؟
به گزارش بانک جهانی، در دوره قبلی تحریم‌ها، نرخ رشد اقتصادی در سال 2012 به منفی 7.4 درصد کاهش یافت و نرخ تورم به 39.2 درصد افزایش یافت.
با خروج دونالد ترامپ از توافق هسته‌ای و بازگشت تحریم‌ها، رشد اقتصادی ایران در سال ۲۰۱۸ به منفی ۳.۵ تا ۵ درصد کاهش پیدا کرد و تورم نیز به بیش از ۳۰ درصد افزایش یافت.
(این در حالی است که در شرایط غیرتحریمی، نرخ رشد اقتصادی مثبت و نرخ تورم از ثبات نسبی برخوردار بوده است).
به احتمال زیاد کسانی همچون آیت‌الله علم‌الهدی، نوسان شاخص‌های اقتصادی مانند افزایش تورم را ـ که بنیان معیشت اکثریت اقشار جامعه را متزلزل کرده ـ در زندگی شخصی خود احساس نمی‌کنند، لذا با ذهنیت فضایی ادعا می‌کنند پس از تحریم‌ها نه تنها وضع بدتر نشده، بلکه بهتر هم شده است!
اگر هم حقایق را می‌دانند و عمدا به وارونه‌گویی می‌پردازند که باید در عدالت آنان ـ به عنوان پیش شرط امامت جمعه ـ تردید کرد!
به هر حال اگر نظام دغدغه‌مند بی‌اعتمادی و شکاف میان حاکمیت و مردم است، حداقل باید برای تریبون‌های جمعه و خطبای محترم و محتویات خطبه‌هایشان تدبیر تازه‌ای بیندیشد... "

" ژنرال «گادی آیزنکات»، رییس سابق ستاد ارتش اسراییل در مصاحبه با نیویورک‌تایمز مدعی شده است که او و نیروهایش در چند سال گذشته موفق به عقب راندن ژنرال قاسم سلیمانی و نیروهای وفادار به ایران در سوریه و لبنان شده ‌اند!
آیزنکات سخنان خود را این گونه شروع می کند: «به هزاران هدف حمله کردیم بدون آن که مسوولیت این حملات را به عهده بگیریم یا دنبال نام و اعتبارش باشیم.»
این در حالی است که مدتی پیش دولت اسرائیل رسما اعلام کرده بود ما به بیش از 200 هدف در سوریه حمله کرده ایم که عمدتا مربوط به ایران و حزب الله بوده است.

اکنون ژنرال اسرائیلی برای اولین بار رسما اعلام کرده که دولت اسراییل مشغول جنگی اعلام‌ نشده علیه ایران و نیروهای نیابتی‌ آن در سوریه و لبنان است.
البته سردار جعفری فرمانده کل سپاه پاسداران در پاسخ به تهدیدات رژیم صهیونیستی گفته است: اگر در برابر برخی اقدامات مذبوحانه شما صبر پیشه می کنیم، حکمتی بزرگ در آن نهفته است. بترسید از روزی که موشک‌های نقطه زن ما بر سرتان فرود آید....!

این در حالی است که عملیات اسرائیل علیه منافع ایران در سوریه واقعی و نظامی است، اما عملیات سردار جعفری فعلا روانی و تبلیغاتی است.
آیا با توجه به تکرار و تشدید حملات اسرائیل، ایران پاسخ کوبنده نظامی خواهد داد؟ و آیا چنین امری موجب بروز جنگی تازه در منطقه خواهد شد؟




"

" نامه عتاب‌آمیز و قیم‌مآبانه آیت‌الله یزدی به آیت‌الله العظمی شبیری زنجانی نشان از وارونگی عرف چند صدساله در حوزه‌ها دارد. دلیلش هم کاملا روشن است: درآمیختن دین با سیاست و قدرت و یا بهتر بگویم سلطه سیاست بر دین!
در این معادله، قدرت معنوی و جایگاه علمی و فقاهتی اساتید حوزه و مراجع بزرگ تحت‌الشعاع قدرت سیاسی قرار می‌گیرد. به عبارتی اعتبار و جایگاه این بزرگان، نه با خصایل اخلاقی و مرتبه علمی، که با نزدیکی آن‌ها به دایره قدرت سنجیده می‌شود.
بر این اساس طبیعی است که برخی علما و مراجع دچار زجر و قهر شده و در مقابل، عده‌ای قدر دیده و بر صدر نشسته‌اند!
از ویژگی‌های مهم علما و مراجع شیعه در طول تاریخ استقلال آنان از قدرت و حکام بوده و اصطلاح آخوند درباری یا حکومتی، همواره مذموم بوده است.
آیت‌الله یزدی اگر این نامه را حداقل با ادبیات محترمانه می‌نگاشت، این چنین آشکار و عریان از تبعات اسفبار سیطره سیاست بر دین پرده برنمی‌داشت...! "