عبدالعلی69

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ

الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

(١٠٩)روز تا عيد الله الاكبر عيد غدير الاغرّ

امام رضا(علیه السلام) مى‏ فرمايند:
و هو عید الله الاكبر (عید غدیر، برترین عید خداوند است)،

الغدیر، ج 1، ص .286

ابن عباس از رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلم) نقل نموده که فرمودند:

علیّ منی، مثل راسی مِن بدني
نسبت علی به من، به مانند سر من نسبت به تن من است

منابع اهل تسنن

ینابیع المودة ج ۱ ص ۱۰ - حلبی در سیره خود ج۱ ص ۳۴ - محب طبری در ذخائر العقبی ص ۶۳ - متقی هندی در کنزالعّمال در پاورقی ج ۵ ص ۳۰- احمد بن حنبل در مسند - ابن حجر در الصوائق المحرقه ص۷۶ نقل می نمایند.

الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

(١٠٩)روز تا عيد الله الاكبر عيد غدير الاغرّ

امام رضا(علیه السلام) مى‏ فرمايند:
و هو عید الله الاكبر (عید غدیر، برترین عید خداوند است)،

الغدیر، ج 1، ص .286

حضرت اباعبدالله امام حسین (علیه السلام) نقل نموده که پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و‌آله وسلم) فرمودند:

لو حدّثت بکل ما فی نزل علیّ، ما وطئ علی موضع الااُخِذ ترابُهُ الی الماء (یعنی للتبُرک و الاستشفاء)

اگر تمام آنچه که درباره اميرالمومنين علی المرتضي علیه السلام نازل شده است را بیان کنم قدم بر هرجایی بگذارد، مردم خاک زیر پایش را (به عنوان تبرک و شفاء) به آب ریخته و می نوشند.

عالم بزرگ اهل تسنن اخطب الخطباء خوارزمی در مناقب نقل می نمایند.

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ

الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

(١٠٩)روز تا عيد الله الاكبر عيد غدير الاغرّ

امام رضا(علیه السلام) مى‏ فرمايند:
و هو عید الله الاكبر (عید غدیر، برترین عید خداوند است)،

الغدیر، ج 1، ص .286

غديريه درمدح آيت الله العظمي علي المرتضي صلواه الله عليه وآله

باده بده ساقيا، ولي ز خمّ غدير
چنگ بزن مطربا، ولي بياد امير
تو نيز اي چرخ پير، بيا ز بالا به زير
دادِ مسرّت بده، ساغر عشرت بگير

بلبل نطقم چنان، قافيه پرداز شد
كه زهره در آسمان، بنغمه دمساز شد
محيط كون و مكان، دائره ي ساز شد
سَروَر روحانيان، هو العليُّ الكبير

نسيم رحمت وزيد، دهْرِ كهن شد جوان
نهال حكمت دميد، پر ز گل ارغوان
مسند حشمت رسيد، به خسرو خسروان
حجاب ظلمت دريد، ز آفتاب منير

وادي خمّ غدير، منطقه ي نور شد
يا ز كف عقل پير، تجلّي طور شد
يا كه بياني خطير، ز سرّ مستور شد
يا شده در يك سرير، قِران شاه
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌و وزير

شاهد بزم ازل، شمع دل جمع شد
تا افق لم يزَلْ روشن از آن شمع شد
ظلمت ديو و دغل، ز پرتوش قَمعْ شد
چه شاه كيوان محلّ، شد به فراز سرير

چو بر سر دست شاه، شير خدا شد بلند
بتارك مِهر و ماه، ظِلّ عنايت فكند
بشوكت فرّ و جاه، بطالعي ارجمند
شاه ولايت پناه، به امر حق شد امير

مژده كه شد مير عشق، وزير عقل نخست
بهمّت پير عشق، اساس وحدت درست
به آب شمشير عشق، نقش دوئيّت بشست
بزير زنجير عشق، شير فلك شد اسير

فاتح اقليم جود، بجاي خاتم نشست
يا به سپهر وجود، نيّر اعظم نشست
يا به محيط شهود، مركز عالم نشست
روي حسود عنود، سياه شد همچو قير

صاحب ديوان عشق، عرش خلافت گرفت
مسند ايوان عشق، زيب و شرافت گرفت
گلشن خندان عشق، حسن و لطافت گرفت
نغمه ي دستان عشق، رفت به اوج اثير

جلوه به صد ناز كرد، ليلي حُسن قِدم
پرده ز رخ باز كرد، بدر مُنير ظُلَم
نغمه گري ساز كرد، معدن كلِّ حِكَم
يا سخن آغاز كرد، عن اللّطيف الْخبير

به هر كه مولا منم، علي است مولاي او
نسخه ي اسماء منم، علي است طغراي او
سرّ معمّا منم، علي است مَجلاي او
محيط انشاء منم، علي مدار و مدير

طور تجلّي منم، سينه ي سينا علي است
سرّ انااللَّه منم، آيت كبري علي است
دُرّه ي بيضا منم، لؤلؤ لا لا علي است
شافع عقبي، منم، علي مُشار و مشير

حلقه ي افلاك را، سلسله جنبان علي است
قاعده ي خاك را، اساس و بنيان علي است
دفتر ادراك را، طراز و عنوان علي است
سيّد لولاك را، علي وزير و ظهير

دائره ي كُنْ فكان، مركز عزم علي است
عرصه ي كون و مكان، خِطّه ي رزم علي است
در حرم لا مكان، خلوت بزم علي است
روي زمين و زمان، به نور
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌او مستنير

قبله ي اهل قبول، غُرّه ي نيكوي اوست
كعبه ي اهل وصول، خاك سر كوي اوست
قوس صعود و نزول، حلقه ي ابروي اوست
نقدِ نفوس و عقول، ببارگاهش حقير

طلعت زيباي او، ظهور غيب مصون
لعل گهرزاي او، مصدر كاف است و نون
سرّ سُوَيداي او، منزّه از چند و چون
صورت و معناي او، نگنجد اندر ضمير

يوسف كنعان عشق، بنده ي رخسار اوست
خضر بيابان عشق تشنه ي گفتار اوست
موسِي عمران عشق، طالب ديدار اوست
كيست سليمان عشق، بر در او؟ يك فقير

اي به فروغ جمال، آينه ي ذوالجلال
«مفتقر» خوش مقال، مانده به وصف تو لال
گرچه بُراق خيال، در تو ندارد مجال
ولي ز آب زُلال، تشنه بود ناگزير


ديوان كمپاني مفتقر اصفهاني (شيخ محمدحسين غروي اصفهاني رحمه الله عليه

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ
الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

((109)) روز تا عيد الله الاكبر ، عيد غدير الاغرّ،

الامام علی بن موسی الرضا(علیه السلام) مى‏فرماید:
انه یوم مرغمة الشیطان (روز غدیر، روز اندوه شیطان است)

بحارالانوار، ج 98، ص 323.

فضائل و مناقب مولا امیر المومنين علي بن ابيطالب عليهما السلام از كتب اهل تسنن

قالَ رسول الله (صلی الله علیه و‌آله وسلم):

لَو اَنَّ الرّیاضَ اقلامٌ و البحرُ مدادٌ والجنُّ حُسّابٌ والانسُ کُتّابٌ ما اَحصوا فضائل علیِّ بن ابیطالب (علیه السلام)

اگر تمامی باغ ها قلم و دریاها مرکب و همه جنیان حسابگر و همه انسانها نویسنده باشند، قادر به شمارش فضائل علی بن ابیطالب (علیه السلام) نخواهند بود.
اخطب الخطباء خوارزمي در کتاب مناقب ص۱۸ چاپ ایران سال ۱۳۱۳- گنجی شافعی نیز در کفایة الطالب ص۱۲۳- سبط ابن جوزی در تذکره - ابن صباغ مالکی در فصول المهمه- سلیمان بلخی حنفی ینابیع المودة و میرسیدعلی همدانی در مودة القربی از عمربن خطاب عليه لعنت و العذاب نقل می نمایند)


بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيم

وَلَوْ أَنَّمَا فِي الْأَرْضِ مِن شَجَرَةٍ أَقْلَامٌ وَالْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِن بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ مَّا نَفِدَتْ كَلِمَاتُ اللَّهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ

و اگر همه درختان روی زمین قلم شود، و دریا برای آن مرکّب گردد، و هفت دریاچه به آن افزوده شود، اینها همه تمام می‌شود ولی کلمات خدا پایان نمی‌گیرد؛
همانا خداوند عزیز و حکیم است.

سوره مباركه لقمان آيه٢٧

و اگر آنچه درخت در زمین است، قلم شوند، و دریا و از پسِ آن هفت دریا به كمك آیند، (و مركّب شوند تا كلمات خدا را بنویسند،) كلمات خدا به پایان نرسد، همانا خداوند شكست‏ناپذیر و حكیم است.

در آیه ١٠٩ سوره ‏ى مباركه كهف نیز مى‏خوانیم: «قل لو كان البحر مداداً لكلمات ربّى لَنَفدَ البحر قبلَ أن تَنفد كلمات ربّى و لو جئنا بمِثله مَدَداً»

بگو: اگر دریا براى نوشتن كلمات پروردگارم مركّب شود، دریا پایان مى‏گیرد، پیش از آن كه كلمات پروردگارم تمام شود، هر چند همانند آن (دریاى اوّل) را كمك قرار دهیم.

مراد از «سبعة ابحر»، كثرت باشد و عدد خصوصیّتى نداشته باشد. یعنى اگر آب همه‏ى دریاها هم مركّب شود، باز هم نمى‏توانند همه‏ى كلمه الهى را بنویسند.

كلمات الهى، قابل شمارش نیستند. «ما نفدت كلمات اللّه»
كلمة اللّه چیست؟

بنابراین، اگر همه‏ى درختان قلم و همه‏ى دریاها مركّب شوند، نمى‏توانند كلمات الهى را بنویسند
در روایتي آقا و مولايمان باب الحوائج حضرت امام موسي بن جعفر كاظم‏الغيظ علیه السلام فرمود: «مصداق كلمات اللّه ما هستیم كه فضایل ما قابل ادراك و شماره نیست»

تفسیر نورالثقلین، ذیل آیه.

عایشه


‍ اثبات ارتداد و کفر و جهنمی بودن عایشه به سبک بخاری!!!


در مصادر مخالفین با سند صحیح آمده که عایشه تصریح کرده بعد از رسول الله بدعت گذار بوده و بدعت ها گذاشته است!!!!

حدَّثَنَا أَبُو الْعَبَّاسِ مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ، ثنا أَبُو الْبَخْتَرِیِّ عَبْدُ اللَّهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ بِشْرٍ الْعَبْدِیِّ، ثنا إِسْمَاعِیلُ بْنُ أَبِی خَالِدٍ، عَنْ قَیْسِ بْنِ أَبِی حَازِمٍ، قَالَ: قَالَتْ عَائِشَةُ، رَضِیَ اللَّهُ عَنْهَا وَکَانَتْ تُحَدِّثُ نَفْسَهَا أَنْ تُدْفَنَ فِی بَیْتِهَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ وَأَبِی بَکْرٍ، فقَالَتْ:إِنِّی أَحْدَثْتُ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ حدَثًا ادْفُنُونِی مَعَ أَزْوَاجِه فَدُفِنَتْ بِالْبَقیعِ

قیس بن ابی حازم به عایشه می گوید: آیا دوست داری که شما را کنار پیامبر و ابوبکر دفن کنیم؟ عایشه گفت: من بعد از رسول خدا چه بدعت هایی گذاشتم مرا کنار همسران پیامبر دفن کنید. او را در بقیع دفن کردند

المستدرک علی الصحیحین.ج4 ص7.ط دار الکتب العلمیة

حاکم نیشابوری در ادامه حدیث می‌گوید :
هذا صحيح علي شرط الشيخين و لم يخرجاه.
این حدیث صحیح است و شرايط مسلم و بخاري را دارد؛‌ ولي آنها نقل نكرده اند

ذهبي هم در تلخيص المستدرك مي‌گويد اين روايت صحيح است.

اما مطلب زمانی جالب تر میشود که بدانیم در صحیح ترین کتاب اهل سنت یعنی صحیح بخاری، روایت دارند بعضی از اصحاب رسول الله که بعد از ایشان بدعت گذاشتن جهنمی و مرتد هستند!

وقال أحمد بن شبيب بن سعيد الحبطي حدثنا أبي عن يونس عن بن شهاب عن سعيد بن المسيب عن أبي هريرة أنه كان يحدث أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قال يرد علي يوم القيامة رهط من أصحابي فيجلون عن الحوض فأقول يا رب أصحابي فيقول إنك لا علم لك بما أحدثوا بعدك إنهم ارتدوا على أدبارهم القهقري

ابوهریره روایت کرده است همانا رسول خدا صلی الله علیه [وآله] و سلم فرمود: گروهی از اصحاب من در روز قیامت نزد من می آیند، ایشان از حوض دور ساخته می شوند. من می گویم: ای پروردگار من: از اصحاب من اند، گفته می شود: اینها بعد از تو بدعت هایی به وجود آوردند که به آن علم نداری، همانا اینها مرتد شدند و به عقب شان برگشت نموده اند.

صحيح البخاري ص 1633


عایشه: من بعد از رسول الله بدعت ها گذاشتم!

صحیح بخاری: صحابی که بعد از رسول الله بدعت گذاشتن جهنمی و مرتد شدند.

و به این ترتیب عایشه هم خلود در جهنم می کند.

آره واقعا یعنی کسی که میگه لااله الا زهرا قا بل آمرزش نیست ؟ کسی که فکرمی کنه دروپنجره و غیره شفا میده حاجت میده قابل آمرزش نیست ؟ کسی که فکر می کنه خداوند پسر و دخترو خانواده دارد قابل بخشش نیست ؟ کسی که فکر می کنه خدایگانه پسر شو فرستاده رو زمین که بربالای صلیب که کفاره گناهان انساها باشه قابل بخشش نیست ؟ اما اگر ولایت علی رو قبول نداشته باشد فکر بخشش رو هم نباید بکند چون آل الله را قبول نداشته این یعنی شرک البته فکر نکنید که منظور خانواده خداوند است مثل قدیما که فکر می کردند فرشته ها دختر خداوند هستند اونا نادان بودن

باز خودت بزن به ....... یعنی همه انواع شرک یکیست ؟ به من وحی نشده به من خوطب به وحی شدهوشرک در ولایت کلام وحی هست کیه که از روی ضعف ایمان تکه اش به سرمایه ومغازه وحقوقش نباشه ؟ یعنی کسی که شرک در ربوبیت داره ولومتوجه نباشه باش از دنیا بره قابل امرزش نیست ؟ کسی که خیال کنه که نون سیر میکنه واب سیراب می کنه اینهم نوعی شرک است که اکثرا مبتلا هستند که شرک در ربوبیت هست ولومتوجه نباشه از دنیا بره قابل امرزش نیست ؟

پست2758


در اصل توسط abtahisinaغانت هالک نوشته شده است http://www.iranclubs.net/forums/imag...s/viewpost.gif
پس اگر غیرخدا را نمی خوانی، چرا از چنین عقیده ای دفاع می کنی؟

hosyn
من به توفیق خداوند متعال، محال است از عقیده خلاف رضای خدا، دفاع بکنم، اگر عقیده‌ای که شما میگویید، همانطوری است که برداشت شما از آن عقیده است، من محکم‌تر از شما آن را ردّ میکنم، اما اگر شما این عقیده را بد تفسیر میکنید، شما باید خودتان را اصلاح کنید، این آیات را شاید هنوز در رحم مادرتان هم نبودید، بنده خواندم، سالها در دقائق آیه شریفه یبتغون الی ربهم الوسیلة أیّهم أقرب، فکر کردم، محتاج ترجمه بحمد الله تعالی نیستم، و منتظر نیستم ببینم شما چطور آیه را معنا میکنید، باید ببینیم خدای نازل کننده قرآن، از این آیه چه منظوری دارد؟ رضایت او میزان است، آیه قرآن او میزان است، نه تفسیر ناصحیح بندگان جاهل او.

پس راه توبه برای همه باز است وقتی راه توبه برای همه بازاست پس چرا خداوند شرک را نمی بخشند ؟ خب با هر شرکی از دنیا برود بخشیده نمی شود مگر اینکه آیه ای یواشکی به تو وحی شده باشد که بدانی منظور کدام شرک است . از اینها گذشته با اینکه خیلی بددهن وفحاشی اما خوشحالم که هستی حیف که جای دیگر دوستانت خالی است مخصوصا جناب حسین که رجوع به آیات قرآن را شرک و تمام آیات قرآن را متشابهات می داند .حضور شما برای کسایی که بدنبال هدایت واقعی هستند لازم است

در اصل توسط کنجکاو1 نوشته شده است مثل اینکه یا متوجه سوال نشدی شما گفتی شرک به الله قابل یخشش نیست در باره شرک نافرمانی خداوند گفتی قابل بخشش است چون در توبه باز است [

یا صاحب الزمان و

الغيبة( للنعماني) ؛ النص ؛ ص201

باب 12 ما يلحق الشيعة من التمحيص و التفرق و التشتت عند الغيبة حتى لا يبقى على حقيقة الأمر إلا الأقل الذي وصفه الأئمة ع‏


1- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ يَعْقُوبَ السَّرَّاجِ وَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ رِئَابٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ: لَمَّا بُويِعَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع بَعْدَ مَقْتَلِ عُثْمَانَ صَعِدَ الْمِنْبَرَ وَ خَطَبَ خُطْبَةً ذَكَرَهَا «2» يَقُولُ فِيهَا أَلَا إِنَّ بَلِيَّتَكُمْ قَدْ عَادَتْ كَهَيْئَتِهَا يَوْمَ بَعَثَ اللَّهُ نَبِيَّهُ ص‏ «3» وَ الَّذِي‏


______________________________

(3). أي ابتلاءكم و اختباركم قد عادت، فإنّ النبيّ صلّى اللّه عليه و آله قد بعث في زمان ألف الناس بالباطل و جروا عليه، و نشئوا فيه من عبادة الأصنام و عادات الجاهلية، ثمّ الناس بعد الرسول «ص» رجعوا عن الدين القهقرى الى سنن الكفر و نسوا سنن النبيّ «ص» و ألفوا البدع و الاهواء، فلما أراد أمير المؤمنين عليه السلام ردهم الى الحق قامت الحروب و عظمت الخطوب، فعاد الزمان كما كان قبل البعثة مثل ما كان في قصة صلاة التراويح و غيرها.




الغيبة( للنعماني)، النص، ص: 202
بَعَثَهُ بِالْحَقِّ لَتُبَلْبَلُنَّ بَلْبَلَةً وَ لَتُغَرْبَلُنَّ غَرْبَلَةً حَتَّى يَعُودَ أَسْفَلُكُمْ أَعْلَاكُمْ وَ أَعْلَاكُمْ أَسْفَلَكُمْ‏ «1» وَ لَيَسْبِقَنَّ سَابِقُونَ كَانُوا قَصَّرُوا «2» وَ لَيُقَصِّرَنَّ سَبَّاقُونَ كَانُوا سَبَقُوا وَ اللَّهِ مَا كَتَمْتُ وَسْمَةً «3» وَ لَا كَذَبْتُ كَذِبَةً وَ لَقَدْ نُبِّئْتُ بِهَذَا الْمَقَامِ وَ هَذَا الْيَوْمِ.


2- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ الْكُلَيْنِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع يَقُولُ‏ الم أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ‏ «4» ثُمَّ قَالَ لِي مَا الْفِتْنَةُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ الَّذِي عِنْدَنَا أَنَّ الْفِتْنَةَ فِي الدِّينِ‏ «5» فَقَالَ يُفْتَنُونَ كَمَا يُفْتَنُ الذَّهَبُ ثُمَّ قَالَ يُخْلَصُونَ كَمَا يُخْلَصُ الذَّهَبُ.


______________________________
(1). بلبلة الصدر وسواسه، و البلابل هي الهموم و الاحزان، و لعله أشار عليه السلام الى تشتت الآراء عند قتال أهل القبلة في وقعة الجمل و صفين. و الغربلة أيضا كناية عن الاختبار، و المعنى أنكم لتميزن بالفتن التي ترد عليكم حتّى يتميز خياركم من شراركم.


(2). في الكافي «و ليسبق سباقون كانوا قصروا».


(3). أي ما سترت علامة. و في بعض النسخ «بالشين» أي كلمة.


(4). سورة العنكبوت: 2، و قال البيضاوى أحسبوا تركهم غير مفتونين لقولهم آمنا، بل يمتحنهم اللّه بمشاق التكاليف كالمهاجرة و المجاهدة، و رفض الشهوات، و وظائف الطاعات، و أنواع المصائب في الانفس و الأموال، ليميز المخلص من المنافق، و الثابت في الدين من المضطرب فيه.


(5). أي احداث بدعة أو شبهة تدعو الى الخروج عن الدين.

ا

الغيببة (للنعماني )/ ترجمه غفارى، ص: 288
(باب- 12) (آنچه از آزمايش و تفرقه كه در زمان غيبت دامنگير شيعه مى‏شود چندان كه بر حقيقت امر كسى باقى نمى‏ماند جز همان تعداد اندك كه امامان عليهم السّلام آن را وصف فرموده‏اند)


1- علىّ بن رئاب از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود: هنگامى كه با امير المؤمنين عليه السّلام پس از كشته شدن عثمان، بيعت به عمل آمد، بر فراز منبر رفته خطبه‏اى ايراد فرمود كه آن را (امام صادق عليه السّلام) ذكر نموده است در آن خطبه مى‏فرمايد:


«مردم بدانيد كه گرفتارى شما (دگربار) به شكل خود در همان روزى كه خداوند پيامبر خويش را برانگيخت باز گرديد، سوگند به كسى كه او را به حقّ برانگيخت حتما آشفته و درهم شويد و بدون شكّ غربال گرديد (با فتنه‏ها كه به شما بر خورد مى‏كند نيكان از بدان جداسازى مى‏شوند) تا آنكه پائين مرتبه شما به بلند پايه شما، و بلند پايه شما به پائين مرتبه شما باز گردد (زير و رو شويد) و پيشى گيرند البتّه آن مسابقه گيران كه عقب ماندند، و عقب مانند آن مسابقه‏كاران كه پيشى گرفتند. به خدا سوگند هيچ نشانه‏اى را پنهان نكرده‏ام و هيچ دروغى بر زبان نرانده‏ام، و من را از اين مقام و چنين روز آگاه‏


الغيببة (للنعماني )/ ترجمه غفارى، ص: 289
ساخته بودند».

2- معمّر بن خلّاد گويد: شنيدم امام رضا عليه السّلام (اين آيه را تلاوت) مى‏فرمود: «آيا مردم پنداشته‏اند كه تنها به اينكه بگويند ايمان آورديم رها مى‏شوند و ايشان مورد آزمايش قرار نخواهند گرفت» سپس به من فرمود آزمايش چيست؟ عرض كردم:


فدايت شوم آنچه به نظر ما مى‏رسد عبارت از گرفتارى در دين است پس فرمود: گرفتار و مبتلا مى‏شوند همچنان كه طلا گرفتار (بوته آزمايش) مى‏شود سپس فرمود: خالص مى‏شوند همچنان كه طلا (پس از رفتن در بوته آزمايش و كوره) خالص مى‏شود».

تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة ؛ ؛ ص828

وَ مِنْ ذَلِكَ مَا رَوَاهُ أَيْضاً قَالَ حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ‏
تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة، ص: 829
عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ عَنْ يَحْيَى بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ‏ بَيْنَا رَسُولُ اللَّهِ ص فِي مَلَإٍ مِنْ أَصْحَابِهِ وَ إِذَا بِأَسْوَدَ عَلَى جِنَازَةٍ تَحْمِلُهُ أَرْبَعَةٌ مِنْ الزُّنُوجِ مَلْفُوفٌ فِي كِسَاءٍ يَمْضُونَ بِهِ إِلَى قَبْرِهِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص عَلَيَّ بِالْأَسْوَدِ فَوَضَعَ بَيْنَ يَدَيْهِ فَكَشَفَ عَنْ وَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ لِعَلِيٍّ ع يَا عَلِيُّ هَذَا رِيَاحٌ غُلَامٌ آلِ النَّجَّارِ فَقَالَ عَلِيٌّ ع وَ اللَّهِ مَا رَآنِي قَطُّ إِلَّا وَ حُجِلَ فِي قُيُودِهِ‏ «1» وَ قَالَ يَا عَلِيُّ إِنِّي أُحِبُّكَ قَالَ فَأَمَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص بِغُسْلِهِ وَ كَفَّنَهُ فِي ثَوْبٍ مِنْ ثِيَابِهِ‏ «2» وَ صَلَّى عَلَيْهِ وَ شَيَّعَهُ وَ الْمُسْلِمُونَ إِلَى قَبْرِهِ وَ سَمِعَ النَّاسُ دَوِيّاً شَدِيداً فِي السَّمَاءِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّهُ قَدْ شَيَّعَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ قَبِيلَةٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ كُلُّ قَبِيلٍ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ وَ اللَّهِ مَا نَالَ ذَلِكَ إِلَّا بِحُبِّكَ يَا عَلِيُّ قَالَ وَ نَزَلَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِي لَحْدِهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهُ ثُمَّ سَوَّى عَلَيْهِ اللَّبِنَ‏ «3» فَقَالَ لَهُ أَصْحَابُهُ يَا رَسُولَ اللَّهِ رَأَيْنَاكَ قَدْ أَعْرَضْتَ عَنِ الْأَسْوَدِ سَاعَةً ثُمَّ سَوَّيْتَ عَلَيْهِ اللَّبِنَ فَقَالَ نَعَمْ إِنَّ وَلِيَّ اللَّهِ قَدْ خَرَجَ مِنَ الدُّنْيَا عَطْشَاناً فَتَبَادَرَ عَلَيْهِ أَزْوَاجُهُ مِنَ الْحُورِ الْعِينِ بِشَرَابٍ مِنَ الْجَنَّةِ وَ وَلِيُّ اللَّهِ غَيُورٌ فَكَرِهْتُ أَنْ أُحْزِنَهُ بِالنَّظَرِ إِلَى أَزْوَاجِهِ فَأَعْرَضْتُ عَنْه‏
استرآبادى، على، تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة، 1جلد، مؤسسة النشر الإسلامي - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1409ق.

اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم وفرجنا بهم والعن من عاداهم

یا علی

الإحتجاج / ترجمه جعفرى ؛ ج‏1 ؛ ص500

و روزى با أصحاب خود نماز مى‏گزارد كه فرمود: آيا از قبيله بنى نجّار كسى اينجا هست! اگر هست بداند كه يكى از افراد هم قبيله‏اش كه شهيد شده بخاطر سه درهم بدهى به فلان يهودى بر درب بهشت محبوس مانده؟.
طبرسى، احمد بن على - جعفرى، بهراد، الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسي) / ترجمه جعفرى، 2جلد، اسلاميه - تهران، چاپ: اول، 1381 ش.

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ
الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

((109)) روز تا عيد الله الاكبر ، عيد غدير الاغرّ،


مولا اميرالمومنين علي بن ابيطالب (علیهما السلام):

و هو یوم دحر الشیطان (روز عید غدیر روز راندن شیطان است)

مصباح المتهجد، ص 700

حبّ مولا علی علیه السلام

آقا رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

اگر تمام مردم دوستدار علي بن ابيطالب علیه السلام مي‌شدند خداوند عالم، جهنم را خلق نمي فرمود.


تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة ؛ ؛ ص828

وَ مِنْ ذَلِكَ مَا رَوَاهُ أَيْضاً قَالَ حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ‏

تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة، ص: 829
عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ عَنْ يَحْيَى بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ‏ بَيْنَا رَسُولُ اللَّهِ ص فِي مَلَإٍ مِنْ أَصْحَابِهِ وَ إِذَا بِأَسْوَدَ عَلَى جِنَازَةٍ تَحْمِلُهُ أَرْبَعَةٌ مِنْ الزُّنُوجِ مَلْفُوفٌ فِي كِسَاءٍ يَمْضُونَ بِهِ إِلَى قَبْرِهِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص عَلَيَّ بِالْأَسْوَدِ فَوَضَعَ بَيْنَ يَدَيْهِ فَكَشَفَ عَنْ وَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ لِعَلِيٍّ ع يَا عَلِيُّ هَذَا رِيَاحٌ غُلَامٌ آلِ النَّجَّارِ فَقَالَ عَلِيٌّ ع وَ اللَّهِ مَا رَآنِي قَطُّ إِلَّا وَ حُجِلَ فِي قُيُودِهِ‏ «1» وَ قَالَ يَا عَلِيُّ إِنِّي أُحِبُّكَ قَالَ فَأَمَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص بِغُسْلِهِ وَ كَفَّنَهُ فِي ثَوْبٍ مِنْ ثِيَابِهِ‏ «2» وَ صَلَّى عَلَيْهِ وَ شَيَّعَهُ وَ الْمُسْلِمُونَ إِلَى قَبْرِهِ وَ سَمِعَ النَّاسُ دَوِيّاً شَدِيداً فِي السَّمَاءِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّهُ قَدْ شَيَّعَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ قَبِيلَةٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ كُلُّ قَبِيلٍ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ وَ اللَّهِ مَا نَالَ ذَلِكَ إِلَّا بِحُبِّكَ يَا عَلِيُّ قَالَ وَ نَزَلَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِي لَحْدِهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهُ ثُمَّ سَوَّى عَلَيْهِ اللَّبِنَ‏ «3» فَقَالَ لَهُ أَصْحَابُهُ يَا رَسُولَ اللَّهِ رَأَيْنَاكَ قَدْ أَعْرَضْتَ عَنِ الْأَسْوَدِ سَاعَةً ثُمَّ سَوَّيْتَ عَلَيْهِ اللَّبِنَ فَقَالَ نَعَمْ إِنَّ وَلِيَّ اللَّهِ قَدْ خَرَجَ مِنَ الدُّنْيَا عَطْشَاناً فَتَبَادَرَ عَلَيْهِ أَزْوَاجُهُ مِنَ الْحُورِ الْعِينِ بِشَرَابٍ مِنَ الْجَنَّةِ وَ وَلِيُّ اللَّهِ غَيُورٌ فَكَرِهْتُ أَنْ أُحْزِنَهُ بِالنَّظَرِ إِلَى أَزْوَاجِهِ فَأَعْرَضْتُ عَنْه‏
استرآبادى، على، تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة، 1جلد، مؤسسة النشر الإسلامي - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1409ق.


روزي حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم با عده اي از مسلمانان بيرون مسجد نشسته بودند. در اين هنگام چهار نفر سياه پوست تابوتي را به سمت قبرستان مي‌بردند.

پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به آنها اشاره فرمود كه جنازه را جلوتر بياورند. چون جنازه را نزديك حضرت آوردند.

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم روپوش را از روي او گشود و فرمود: اي
علي جان اين شخص (رباح) غلام سياه پوست (بني نجار) است

مولا امیرالمومنین علي بن ابیطالب علیهما السلام با مشاهده آن مرد سياهپوست فرمود:

آقا يا رسول اللّه اين غلام هر وقت مرا مي‌ديد شاد مي‌شد و مي‌گفت من ترا دوست دارم.

وقتي كه حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم اين سخن را شنيد، برخاست و دستور فرمود، كه جنازه را غسل دهند.
سپس لباس خود را به عنوانِ كفن بر تن مرده نمود و براي تشيع جنازه خود حضرت براه افتاد.
در بين راه صداي عجيبي از آسمان‌ها بلند شد.

پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: اين صداي نزول هفتاد هزار فرشته است كه براي تشييع جنازه اين غلام سياه آمده اند.
سپس خود حضرت در قبر رفت و صورت غلام را بر خاك نهاد و سنگ لحد را چيد.

وقتي كار دفن غلام به پايان رسيد حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم خطاب به مولا علی علیه السلام فرمود يا علي نعمتهاي بهشتي كه بر اين غلام مي‌رسد همه به خاطر محبت و دوست داشتن توست.

کرامات العلویه

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ

الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

((109)) روز تا عيد الله الاكبر ، عيد غدير الاغرّ،


مولا اميرالمومنين علي بن ابيطالب (علیهما السلام):

و هو یوم دحر الشیطان (روز عید غدیر روز راندن شیطان است)

مصباح المتهجد، ص 700


«فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ (۱۵) الْجَوَارِ الْکُنَّسِ (۱۶)...

سوره مبارکه تکویر آیات ۱۵و ۱۶

عبد الله، از احمد بن حسن، از عمر بن یزید، از حسن بن ربیع همدانی، از محمد بن اسحاق، از اُسید بن ثعلبه، از امّ هانی نقل می‌کند که: امام محمد باقر علیه السلام را دیدم و از ایشان درباره این آیات پرسیدم: «فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ/ الْجَوَارِ الْکُنَّسِ»، فرمود:

خنّس، امامی است که در زمان خود در سال دویست و شصت از دیده‌ها پنهان می‌شود، و مردم از علم و دانش او بهره مند نخواهند شد (از او چیزی نخواهند دانست) سپس مانند شهابی درخشان در تاریکی شب نمایان می‌شود، اگر در آن زمان باشی، چشم تو روشن خواهد شد.
از امام محمّد باقر علیه السلام درباره این آیات پرسیدند:

«فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ / الْجَوَارِ الْکُنَّسِ»، فرمود:

امامی که در سال دویست و شصت از دیده‌ها پنهان می‌شود، سپس مانند شهابی درخشان در شب تاریک، نمایان می‌گردد، و اگر در آن زمان باشی، چشم تو روشن خواهد شد (خوشحال و شادمان خواهی شد).

کافی، ج ۱، ص ۲۷۶، ح ۲۳.

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ
الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

(١١٠)روز تا عيد الله الاكبر عيد غدير الاغرّ

امام رضا(علیه السلام) مى‏ فرمايند:
و هو عید الله الاكبر (عید غدیر، برترین عید خداوند است)،

الغدیر، ج 1، ص .286


‌‎چو در غدير خم آمد ز مكه شاه حجاز
در آن مقام بصد شور اين نوا شد ساز
بگوش هوش رسيدش ندا ز حيّ قدير
كه اي بمنزلت از كل ماسَوي ممتاز

‌‎بگير پرده ز رخسار شاهد مقصود
‌‎كه عالمي همه از جان شوند شاهد
‌‎باز به اهل دل بنما طاق ابروي دلدار
‌‎كه قبله را بشناسند جمله بهر نماز

‌‎بساز در ره دين مشعلي ز نور ازل
‌‎كه تا به حشر بود روز و شب بسوز و گداز
‌‎ز جاي خيز و علي را نشان به مسند خويش
‌‎كه پي برند بمقصود اهل راز و نياز

‌‎نمود راه سعادت بخلق هادي كل
‌‎مگر به سوي حقيقت روند اهل مَجاز
‌‎بحكم آيه ي اكملت دين هويدا كرد
‌‎هر آنچه بود خدا را نهان بپرده ي راز

‌‎ز بعد حمد خدا سيّد بشر احمد
‌‎بوصف نقطه ي ايجاد شد سخن پرداز
‌‎شهي كه سايه ي لطفش چو آفتاب بلند
‌‎فتاده بر سر هر ذره در نشيب و فراز

‌‎علي عالي اعلا كه از ولايت او
‌‎بروي اهل صفا گشته باب رحمت باز
‌‎ولي والي والا كه كارخانه ي حق
‌‎بدست اوست ز انجام كار تا آغاز

‌‎به امر اوست يكي با هزار محنت و غم
‌‎بحكم اوست يكي با هزار نعمت و ناز
‌‎به انبياء همه رهبر به اولياء ياور
‌‎به اوصيا همه همدم به كبريا دمساز

‌‎امام جن و بشر خسرو مَلَك دربان
‌‎كه بندگان درش راست رايت اِعزاز
‌‎بر آسمان شرف آفتاب عالمتاب
‌‎بملك هر دو جهان پادشاه بنده نواز

‌‎‌‌‌‌جهان جود،سپهر سخا، محيط عطا
‌‎كه از يم كرمش كور گشته چشمه ي آز
‌‎ز بيم كفر و ضلالت گريخت سوي فنا
‌‎چو او بياري دين گشت با نبي انباز

‌‎به مَأمني كه بود نامي از عدالت او
‌‎حَمام لانه گذارد بچنگل شهباز
‌‎به بام قصر جلالش ببين به ديده ي دل
‌‎كه جبرئيل امين صَعوه ايست در پرواز

‌‎وجود واجب او را كنند تا تسبيح
‌‎ز ممكنات بر آيد بصد زبان آواز
‌‎هر آنكه غير علي را امام خود خواند
‌‎خدا گواست كه جادو نداند از اعجاز

‌‎بجان در آتش عشقش بسوز تا داني
‌‎تمام كار خدائي از اوست آيد ساز
‌‎مقام شاه ولايت خداي داند و بس
‌‎در اين طريق بجائي نميرسد تك و تاز

‌‎بذات او نتوان بُرد پي ز راه صفات
‌‎اگر چه بوي بود مشكناب را غَمّاز
‌‎ز رشته ي كه بود دست عقل كل كوتاه
‌‎مكن بمشت خيالي «شكيب» قصه دراز


‌‎ ديوان شكيب اصفهاني رحمه الله عليه

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ
الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

(١١٠)روز تا عيد الله الاكبر عيد غدير الاغرّ

✅������������������امام رضا(علیه السلام) مى‏ فرمايند:
و هو عید الله الاكبر (عید غدیر، برترین عید خداوند است)،

الغدیر، ج 1، ص .286


‌‎چو در غدير خم آمد ز مكه شاه حجاز
در آن مقام بصد شور اين نوا شد ساز
بگوش هوش رسيدش ندا ز حيّ قدير
كه اي بمنزلت از كل ماسَوي ممتاز

‌‎بگير پرده ز رخسار شاهد مقصود
‌‎كه عالمي همه از جان شوند شاهد
‌‎باز به اهل دل بنما طاق ابروي دلدار
‌‎كه قبله را بشناسند جمله بهر نماز

‌‎بساز در ره دين مشعلي ز نور ازل
‌‎كه تا به حشر بود روز و شب بسوز و گداز
‌‎ز جاي خيز و علي را نشان به مسند خويش
‌‎كه پي برند بمقصود اهل راز و نياز

‌‎نمود راه سعادت بخلق هادي كل
‌‎مگر به سوي حقيقت روند اهل مَجاز
‌‎بحكم آيه ي اكملت دين هويدا كرد
‌‎هر آنچه بود خدا را نهان بپرده ي راز

‌‎ز بعد حمد خدا سيّد بشر احمد
‌‎بوصف نقطه ي ايجاد شد سخن پرداز
‌‎شهي كه سايه ي لطفش چو آفتاب بلند
‌‎فتاده بر سر هر ذره در نشيب و فراز

‌‎علي عالي اعلا كه از ولايت او
‌‎بروي اهل صفا گشته باب رحمت باز
‌‎ولي والي والا كه كارخانه ي حق
‌‎بدست اوست ز انجام كار تا آغاز

‌‎به امر اوست يكي با هزار محنت و غم
‌‎بحكم اوست يكي با هزار نعمت و ناز
‌‎به انبياء همه رهبر به اولياء ياور
‌‎به اوصيا همه همدم به كبريا دمساز

‌‎امام جن و بشر خسرو مَلَك دربان
‌‎كه بندگان درش راست رايت اِعزاز
‌‎بر آسمان شرف آفتاب عالمتاب
‌‎بملك هر دو جهان پادشاه بنده نواز

‌‎‌‌‌‌جهان جود،سپهر سخا، محيط عطا
‌‎كه از يم كرمش كور گشته چشمه ي آز
‌‎ز بيم كفر و ضلالت گريخت سوي فنا
‌‎چو او بياري دين گشت با نبي انباز

‌‎به مَأمني كه بود نامي از عدالت او
‌‎حَمام لانه گذارد بچنگل شهباز
‌‎به بام قصر جلالش ببين به ديده ي دل
‌‎كه جبرئيل امين صَعوه ايست در پرواز

‌‎وجود واجب او را كنند تا تسبيح
‌‎ز ممكنات بر آيد بصد زبان آواز
‌‎هر آنكه غير علي را امام خود خواند
‌‎خدا گواست كه جادو نداند از اعجاز

‌‎بجان در آتش عشقش بسوز تا داني
‌‎تمام كار خدائي از اوست آيد ساز
‌‎مقام شاه ولايت خداي داند و بس
‌‎در اين طريق بجائي نميرسد تك و تاز

‌‎بذات او نتوان بُرد پي ز راه صفات
‌‎اگر چه بوي بود مشكناب را غَمّاز
‌‎ز رشته ي كه بود دست عقل كل كوتاه
‌‎مكن بمشت خيالي «شكيب» قصه دراز


‌‎ ديوان شكيب اصفهاني رحمه الله عليه

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ
الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

(١١٠)روز تا عيد الله الاكبر عيد غدير الاغرّ

امام رضا(علیه السلام) مى‏ فرمايند:
و هو عید الله الاكبر (عید غدیر، برترین عید خداوند است)،

الغدیر، ج 1، ص .286

قالَ رسول الله (صلی الله علیه و‌آله وسلم):

اِنَّ الله تعالی جَعلَ لاخی علیّ فضائل لاتحصی کثرةً فمن ذکر فضیلة من فضائله مّقرا بها، غفرالله له ما تقدّم من ذنبه و ما تاخّر، و من کتب فضیلة من فضائله، لم تزل الملائکة تستغفرله مابقی لتلک الکتابه رسم و من استمع الی فضیلة من فضائله، غفرالله له الذنوب التی اکتسبها بالاستماع، و من نظر الی کتاب من فضائله غفرالله له الذنوب التی اکتسبها بالنظر ثم قال الی وجه امیرالمومنین علی بن ابیطالب عبادة و ذکره عبادة ولا یقبل الله ایمان عبد الا بولایته و البرائة من اعدائه

«خداوند تبارك وتعالي برای برادرم اميرالمومنين علی بن ابيطالب فضائل بیشماری قرار داده است که اگر کسی از روی، اعتقاد یکی از آن فضائل را بیان نماید، خداوند گناهان گذشته و آینده او را می بخشد، اگر کسی یکی از آن فضائل را بنویسد، تا هنگامی که آن نوشته باقی است، ملائکه برای او استغفار میکنند واگر کسی یکی از فضائل آن حضرت را استماع نماید خداوند همه آن گناهانی را که از راه گوش انجام داده است می بخشد و اگر کسی به نوشته ای درباره فضائل علی (علیه السلام) نگاه کند، خداوند از تمامی گناهانی که ا ز راه چشم کسب کرده است درمی گذرد.
سپس فرمود: نگاه کردن به چهره امیرالمومنین علی بن ابیطالب (علیه السلام) عبادت و یاد کردن اوعبادت است و ایمان کسی جز با دوستی او و بیزاری جستن از دشمنان او پذیرفته نمی شود


منابع اهل تسنن

(مناقب خوارزمی ص ۱۹ و ص ۲۵۲ - کفایة الطالب ص ۱۲۴ - ابن حجر مکی در الصوائق المحرقه ص ۷۵- متقی هندی در کنز العمال ج ۶ ص ۱۵۲- حاکم نیشابوری در المستدرک الصحیحین ج ۳ ص۱۴۱ – محمد الحموینی در فرائد السمطین ج ۱ باب ۳۷- ابن کثیر در کتاب البدایه و النهایه ج۷ ص۳۵۷ نقل می نمایند.)

یا علی

لَبيْكَ يٰا عَليْ
الحمدلله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية أميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام

(١١٠)روز تا عيد الله الاكبر عيد غدير الاغرّ

امام رضا(علیه السلام) مى‏ فرمايند:
و هو عید الله الاكبر (عید غدیر، برترین عید خداوند است)،

الغدیر، ج 1، ص .286


دست‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد
تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد

دست‌هایت را گرفت و رو به مردم کرد و گفت:
مومنین! ( یک لحظه اینجا یک تبسم کرد و گفت

خوب می‌دانید در دستانم اینک دست کیست؟
نام او حيدر است، آری می‌شناسیدش : علی ست

من اگر بر جنگجویان عرب غالب شدم
با مددهای علی ابن ابی طالب شدم

در حُنین و خیبر و بدر و اُحُد گفتم: علی
تا مبارز خواست «عمرِو عبدِوُد» گفتم: علی

با خدا گفتم: علی، شب در حرا گفتم: علی
تا پیام آمد بخوان «یا مصطفی»! گفتم: علی

هر چه می‌گویم علی، انگار اللّهی ترم
مرغ «او ادنی»ییم وقتی که با او می‌پرم

مستجار کعبه را دیدم، اگر مُحرِم شدم
با «یَدُ الله» آمدم تا «فُوقِ اَیدیهِم» شدم

تا که ساقی اوست سرمستند «اصحابُ الیمین » (١)
وجه باقی اوست، «اِنّی لا اُحبُّ الافِلین»

دست او در دست من، یا دست من در دست اوست
ساقی پیغمبران شد یا دل من مست اوست

یکصد و بیست و چهار آیینه با هر یک هزار ـ
ساغر آوردند و او پر کرد با چشمی خمار

آخرین پیغمبر دلداده‌ام در کیش او
فکر می‌کردم که من عاشقترینم پیش او

دختری دارم دلش دریای آرامش، ولی
شد سراپا شور و توفان تا شنید اسم علی

کوثری که ناز او را قلب جنت می‌کشید
ناگهان پروانه‌ شد دور سر حیدر ‌پرید

روزگارش شد علی، دار و ندارش شد علی
از ازل در پرده بود آیینه دارش شد علی

رحمتٌ للعالمینم گرد من دیو و پری
می‌پرند و من ندارم چاره جز پیغمبری

بعد از این سنگ محک دیگر ترازوی علی است
ریسمان رستگاری تارِ گیسوی علی است

من نبی‌اَم در کنارم یک «نبأ» دارم «عظیم»
طالبان «اِهدنا» اینهم «صراطَ المستقیم»

چهره‌اش مرآتِ «یاسین»، شانه‌هایش «مُحکمات»
خلوتش «والطور»، شور مرکبش «والعادیات»

هر خط قرآنِ من، توصیفی از سیمای اوست
هر که من مولای اویم، این علی مولای اوست

قاسم صرافان

١-یمین به ابجد 110 می‌شود. «هر کسى در گرو دستاورد خویش است بجز اصحاب یمین» - آیات 38 و 39 سوره مدثر